Tag archieven: den bosch

Diagnose burn-out, mijn verhaal

burned out candle

32 jaar en burned-out. Daar zat ik met mijn goed gedrag twee weken huilend op de bank. Mijn lichaam en geest wilden niet meer. Het enige wat ik kon was op de bank liggen en tranen laten vloeien. Ik wist niet dat een mens zoveel tranen kon produceren en zo uitgeput kon zijn!

 

Hoe kwam ik aan die bun-out? Doorgaan, vooral doorgaan en niet stoppen om na te denken, iets te verwerken of voor mezelf te doen. Ik kwam op plaats 1000 of zo, ieders behoefte was belangrijker dan die van mij, want ik was jong en sterk en ik draaide nergens mijn hand voor om: drie kinderen opvoeden, voor het grote deel in mijn uppie, want manlief werkte veel in het buitenland, 24 uur werken, overblijfmoeder, ouderraad, sporten 5 keer per week want ik moest slank en strak in het vel zitten, het huishouden, (elke dag stofzuigen en werd de keuken gedweild!), perfectionistisch ook. Als je iets doet, doe het dan goed zou zo op een tegeltje geplakt mogen worden! Had iemand hulp nodig, geen probleem dat fix ik wel. Verlies van dierbaren of een ernstige situatie of ziekte? Doorgaan, vooral doorgaan! Mensen hebben erger meegemaakt dan dat ik nu meemaak.

 

Ja dan ben je 32 jaar, de tranen vloeien als vanzelf en zijn niet te stelpen. Mijn lichaam was op, mijn hoofd was overvol maar ik kon niet nadenken, daar was ik te moe voor. Zelfs te moe om bewust te huilen, dat gebeurde gewoon. Net alsof die tranen niet meer in mijn hoofd pasten.

Dan begint het ontrafelen, de weg naar boven zoeken uit een ongelooflijk diep gat. Waar is die verdomde ladder?! Die was de eerste weken echt zoek! Het heeft ook even geduurd voordat ik de juiste hulp had gevonden en daarmee ook het begin van de ladder! Met elke tree die ik ontdekte, ontdekte ik ook een stukje van de persoon die ik eigenlijk was, de persoon die ik had verstopt onder de pleaser, de harde werker, de perfectionist, de ja-zegger, de persoon die door iedereen aardig en leuk gevonden moest worden.

Bij elke tree die ik nam kwam onverwerkte s***t naar boven, die verwerkt moest worden. Ik kwam erachter dat je niet overal overheen kon stappen of dat het niets is. In die 32 jaar was ik te vaak, over pijnlijke en stressvolle zaken heen gestapt. Zaken weggestopt, ze proberen te negeren en te verbergen achter een uitbundige lach, een gekke opmerking en klaar te staan voor iedereen die me nodig had. Want dat is wat ik dacht dat van me werd verwacht. Echter iedereen om me heen verwachte iets anders van mij en vaak was dit, ook nog tegenstrijdig. In de loop van de jaren waren er signalen dat het verkeerd ging. Dat ik in standje overleven zat in plaats van te leven. Mijn lichaam heeft me vaak proberen terug te fluiten, zelfs in mijn tienerjaren, kwam ik achter. Echter was mijn antwoord telkens: “Doorgaan, vooral doorgaan!”

Bij elke tree kreeg ik ook steeds meer het besef dat ik mezelf helemaal kon opbouwen zoals ik wilde zijn. Zoals het bedoeld was dat ik zou zijn. Zonder alle oordelen, raadgevingen en andere, hopelijk goedbedoelde, opmerkingen die in de loop van de jaren mijn handelen hadden beïnvloed. Ik stond mezelf eindelijk toe om te gaan leven naar mijn eigen voorwaarden en iemand te zijn waarop ikzelf zou kunnen vertrouwen om het goede voor mij te doen. Gelukkig ben ik de juiste hulpverleners tegengekomen die me in mijn zoektocht naar mezelf hebben begeleid. Zo dankbaar voor deze mensen!

 

Acht jaar later, op mijn 40ste, heeft dit me doen besluiten om mensen te gaan helpen op dit vlak. Ik ben ervaringsdeskundig maar weet ook dat goede professionele hulp in de begeleiding een must is. Dus ik ben gaan studeren. Het was een stap met balans en keuzes maken. Ik durfde het aan omdat ik mijn grenzen had ontdekt, en wist hoe ik ze moest bewaken. Ik was me bewust dat ik altijd met mezelf door een deur moest passen en niet persé met iemand anders, wat wel een bewuste keuze kan zijn.

 

Sinds mijn herstel heb ik mijn oude motto “Doorgaan, vooral doorgaan” aangepast naar “Doorgaan, vooral doorgaan met leven vanuit rust en in balans!”